Logo
Eliane Coutinho • apr. 29, 2024

Het geluk van een kind...

Een dag of 4 geleden deed een ervaren verloskundige collega uit Twente een beroep op mij. Een cliente van haar was bevallen van haar derde kind. De eerste 2 bevallingen waren goed gegaan. En bij kind drie was er sprake van een traumatische bevalervaring. Tijdens de inleiding (AD 41+3) ontstond er een ernstig probleem met de navelstreng. Het gevolg was dat er een spoedkeizersnede plaatsvond na algehele narcose. Moeder werd wakker met een kind naast haar. Het ongeloof dat dit haar kind was, was groot. Ze kon niet bij het gevoel dat dit haar baby was, waar ze zo ontzettend naar had uitgekeken. De baby was erg onrustig. Hij huilde veel en was niet stil te krijgen. Moeder zelf was eveneens erg onrustig. De moeder vreesde voor een slechte hechting en voelde zich daar heel rot over.


De collega belt mij als het kind ongeveer 10 dagen oud is. Ze vroeg of ik kon helpen en als het kon zo snel mogelijk. De wachtlijsten voor psychologische hulp zijn in deze regio zijn lang, ongeveer 3-4 maanden.

 

Toevallig moest ik in Twente voor Puur Pijn en Partner (de bevallingscursus) dus het kwam het goed uit. Ik had tijd voor deze dame. Via de collega gaf ik een voorbereidende opdracht mee voor moeder. De opdracht was om op papier te zetten hoe zij zich had willen voelen na de geboorte van haar kind, wat ze had willen zeggen en wat ze had willen doen direct na de geboorte.

Gisteren ging ik samen met de collega op huisbezoek bij moeder en kind. Moeder deed open, bij binnenkomst lag de onrustige baby net te slapen. Moeders lichaam reageerde op mij, ze vond het spannend. De slapende baby werd wakker en begon te krijsen. Hij was niet stil te krijgen, door de vader niet en ook niet door de moeder.

 

"Het geluk van een kind begint in het hart van de moeder."

Phil Bosmans, Bergisch pater en schrijver (1922-2012)

Ik ging met moeder aan de slag. Ik vertelde haar dat ik met haar de reis naar haar baby via het moeder hart wilde maken. Moeder begon direct te huilen. Ze keek haar eigen verloskundige aan en zei tegen haar, dat is precies waar het over gaat. Dat heb ik zo gemist en zo hard nodig.

 

In een sessie in de veiligheid van haar huis met een krijsende baby begon moeder aan deze ‘reis’. Na ruim een uur was de moeder er klaar voor om de ontmoeting met haar kind via het hart aan te gaan. Ik gebruikte daarvoor een eenvoudig ritueel. Moeder haar borsten werden bloot gemaakt. Mijn collega maakte de baby bloot. Ik raakte het hoofd van moeder aan, hier begon de gedachte aan je derde kind, dat was zijn eerste plek, daarna zakte hij in je hart, ik raakte haar hart aan en dat was zijn tweede plekje, daarna kwam hij in jouw buik terecht, dat is zijn derde plek. Allemaal in jouw lichaam gebeurt. En nu is het tijd dat hij zijn plek op jouw lichaam gaat krijgen. De moeder huilde stille, ontroerende tranen. Ik vroeg haar diep in en uit te ademen en uit te blazen alles wat ze nu niet meer nodig had. We legden de baby op haar borst. De krijsende baby werd direct rustig. Zijn hele lijfje ontspande zich. En mama begon te praten, te vertellen wat ze had willen zeggen en had willen doen en hoe zij zich had willen voelen als zij elkaar eindelijk zouden ontmoeten. De hele atmosfeer in de kamer veranderde. Moeder boog zich over haar kind, streelde het en sprak met hem. Zij werd kalm en de baby werd daardoor nog kalmer. Het werd stil in de kamer.

 

De sereniteit, het heilige moment als moeder en kind mekaar mogen bewonderen na de bevalling dat nam zijn plek in. Er werden foto’s en filmpjes gemaakt door de vader. De herinnering werd tastbaar vastgelegd. Daarna kroop de vader bij zijn vrouw en baby. Wij maakten foto’s van hen met zijn drieën.

 

De collega en ik verlieten het huis ontroerd, onze rol was uitgespeeld. De ontmoeting die zo gemist was vond nu opnieuw plaats. En vandaag liet moeder weten dat de baby de hele avond en nacht rustig is geweest.

 

Dit eenvoudig ritueel met zo een groots effect, ook dat is verloskunde. Het is niet voorbehouden aan mij, het is te leren. Ik ben blij dat ik dit jaar gestart ben met 17 verloskundigen die de P 5 opleiding volgen zodat zij dit mooie werk samen met mij kunnen voortzetten.


Meer nieuws en casuistiek

door Gideanne Bröcheler 13 mei, 2024
Tijdens mijn tweede zwangerschap, merkte ik dat er veel onverwerkte emoties van mijn eerste zwangerschap en kraamtijd naar boven kwamen. Ik had behoefte aan een luisterend oor, maar bij de verloskundige was hier -wegens gebrek aan tijd- geen ruimte voor. Ik werd doorverwezen naar een coach, speciaal voor de zwangerschap en het moederschap. Gideanne ontving mij hartelijk in een warme, vertrouwd aanvoelende omgeving. Hier mocht ik mijn verhaal doen en ze hielp mij met het vinden van een nieuwe balans in het moederschap. Ze hielp mij een nieuwe balans te vinden in het moederschap
door Arjenne Hoeksema 22 apr., 2024
“Ik was zo blij met mijn eerste zwangerschap. Bij 9 weken had ik al een rompertje gekocht. We hadden ruim een jaar op het kindje gewacht. In mijn gedachten liep ik al achter de kinderwagen’’, dat zei Daisy tijdens het coachgesprek. Ik knik en zeg: “In je hart was je al moeder.” Daisy begint te huilen. “Daarom voel ik me ook zo schuldig nu, dat ik niet durf te genieten van dit kindje. Want het ging helemaal mis, die eerste keer. Bij de 13 weken echo bleek dat het hartje niet meer klopte en dezelfde avond kreeg ik bloedverlies. We wilden de verloskundige bellen, maar opeens lag het kindje al in de wc, het was zo klein en teer. We hebben het in de tuin begraven." Daisy gaat verder: "Ik was al snel weer zwanger, ik dacht dat ik het verlies wel een plekje had gegeven, maar nu ben ik ruim voorbij de 20 weken en ik kan me niet binden aan dit kindje. Ik heb nog helemaal geen kleertjes gekocht. Dat is toch niet normaal? Ik voel het ook niet bewegen, terwijl de verloskundige zegt dat het volop beweegt en op de echo zien we dat ook. Ik ben bang dat ik dit kindje tekort doe.”
door Evelyne Thelen 08 apr., 2024
“Bij iedere controle werd er tegen me gezegd dat mijn baby ‘aan de grote kant’ was. Ik kreeg allemaal extra echo’s en er werd besloten dat ik met 40 weken ingeleid zou worden omdat de baby anders te groot zou worden en hij misschien wel zijn sleutelbeentje zou breken." Een bevallings-verwerkingstraject kan de gebeurtenis zelf niet veranderen. Maar het kan de impact van die bevalling wel veranderen. Lees maar even mee met wat Lisa ons vertelt: "Toen ik eindelijk 40 weken was kon ik niet worden ingeleid, het was te druk in het ziekenhuis. Vier dagen lang moest ik om 6, 15 en 24 uur bellen met de vraag of er plek was voor mij om ingeleid te worden. Steeds was er geen plek. Ik ben van nature heel optimistisch, maar nu was ik wanhopig. Uiteindelijk zorgde mijn verloskundige ervoor dat ik, weliswaar in een ander ziekenhuis, terecht kon. Ik kreeg een ballon en de volgende ochtend had ik wat ontsluiting. Yes! Nu zou het gaan gebeuren! Ik kreeg een infuus met weeën opwekkers. Het ene moment was er nog niks, het volgende moment barstte het los. Voor mijn gevoel zat hier helemaal niks tussen. Twee helse uren volgden en toen was ze er. Van die twee uur herinner ik me alleen nog pijn en paniek. Het was een grote wee, zonder pauze. Ik had geen enkele controle over mezelf. Ik herinner me de arts in opleiding die alles eerst mocht proberen. Daardoor duurde alle onderzoeken eindeloos lang. Niemand zei iets tegen me, er kwamen steeds andere mensen binnen. Niemand reageerde op mij. Ik dacht alleen maar ‘Hoe lang moet dit nog duren?’ Ik was bang en voelde me alleen. Wat ik nu het allerergste vind: Ik herinner me het moment dat ze er was niet meer. Alsof het beeld dan op zwart gaat.”
Alle nieuwsberichten
Share by: