Gideanne Bröcheler • mrt. 14, 2024

De mist is opgetrokken

Een jaar na mijn bevalling voelde ik me steeds mistiger en grijzer worden. Ik kon steeds minder genieten van mijn dochter en voelde me minder en minder mezelf. Ik liep vast en soms ook letterlijk over van tranen.

Mijn bevalling heb ik als traumatisch ervaren. Hulp zoeken vond ik heel spannend, want: was het wel echt allemaal? Was het echt zo heftig en stelde ik me niet aan? Praten over de bevalling, deze opnieuw beleven, daar zag ik enorm tegenop. Ik was ook bang voor wat er allemaal naar boven zou komen als de deksel eenmaal van de put was.

Uiteindelijk won het verlangen om beter in m’n vel te zitten en belde ik een verloskundige coach. “Wat zou je willen?” vroeg Gideanne. Vanaf het eerste moment aan de telefoon stemde zij af op mijn tempo en mijn behoefte. Ik merkte dat ik even kon ontspannen…

'Ik ben rustiger, liever en energieker.'

Nu na een aantal pittige, maar vooral mooie gesprekken en traumaverwerkingssessies kan ik oprecht zeggen dat ik daar ben waar ik naar toe wilde werken. Ik voel me rustiger, liever en energieker in mijn moederschap. Heb meer ruimte voor mezelf, voor mijn dochter en vriend door minder vast te houden en te controleren.

Mijn coach was warm, rustig en tegelijkertijd ook confronterend maar deed dit met veel zachtheid en voelbare liefde. Ik gun elke vrouw een Gideanne op haar pad om met een aantal gesprekken de mist te voelen optrekken.

< Ouder bericht Nieuwer bericht >

Meer nieuws en casuistiek

Met onverwerkte emoties aan de slag

door Gideanne Bröcheler • 13 mei, 2024

Tijdens mijn tweede zwangerschap, merkte ik dat er veel onverwerkte emoties van mijn eerste zwangerschap en kraamtijd naar boven kwamen. Ik had behoefte aan een luisterend oor, maar bij de verloskundige was hier -wegens gebrek aan tijd- geen ruimte voor. Ik werd doorverwezen naar een coach, speciaal voor de zwangerschap en het moederschap. Gideanne ontving mij hartelijk in een warme, vertrouwd aanvoelende omgeving. Hier mocht ik mijn verhaal doen en ze hielp mij met het vinden van een nieuwe balans in het moederschap. Ze hielp mij een nieuwe balans te vinden in het moederschap

Het geluk van een kind...

door Eliane Coutinho • 29 apr., 2024

Een dag of 4 geleden deed een ervaren verloskundige collega uit Twente een beroep op mij. Een cliente van haar was bevallen van haar derde kind. De eerste 2 bevallingen waren goed gegaan. En bij kind drie was er sprake van een traumatische bevalervaring. Tijdens de inleiding (AD 41+3) ontstond er een ernstig probleem met de navelstreng. Het gevolg was dat er een spoedkeizersnede plaatsvond na algehele narcose. Moeder werd wakker met een kind naast haar. Het ongeloof dat dit haar kind was, was groot. Ze kon niet bij het gevoel dat dit haar baby was, waar ze zo ontzettend naar had uitgekeken. De baby was erg onrustig. Hij huilde veel en was niet stil te krijgen. Moeder zelf was eveneens erg onrustig. De moeder vreesde voor een slechte hechting en voelde zich daar heel rot over. De collega belt mij als het kind ongeveer 10 dagen oud is. Ze vroeg of ik kon helpen en als het kon zo snel mogelijk. De wachtlijsten voor psychologische hulp zijn in deze regio zijn lang, ongeveer 3-4 maanden. Toevallig moest ik in Twente voor Puur Pijn en Partner (de bevallingscursus) dus het kwam het goed uit. Ik had tijd voor deze dame. Via de collega gaf ik een voorbereidende opdracht mee voor moeder. De opdracht was om op papier te zetten hoe zij zich had willen voelen na de geboorte van haar kind, wat ze had willen zeggen en wat ze had willen doen direct na de geboorte. Gisteren ging ik samen met de collega op huisbezoek bij moeder en kind. Moeder deed open, bij binnenkomst lag de onrustige baby net te slapen. Moeders lichaam reageerde op mij, ze vond het spannend. De slapende baby werd wakker en begon te krijsen. Hij was niet stil te krijgen, door de vader niet en ook niet door de moeder.

Ben zo bang dat ik dit kindje tekort doe

door Arjenne Hoeksema • 22 apr., 2024

“Ik was zo blij met mijn eerste zwangerschap. Bij 9 weken had ik al een rompertje gekocht. We hadden ruim een jaar op het kindje gewacht. In mijn gedachten liep ik al achter de kinderwagen’’, dat zei Daisy tijdens het coachgesprek. Ik knik en zeg: “In je hart was je al moeder.” Daisy begint te huilen. “Daarom voel ik me ook zo schuldig nu, dat ik niet durf te genieten van dit kindje. Want het ging helemaal mis, die eerste keer. Bij de 13 weken echo bleek dat het hartje niet meer klopte en dezelfde avond kreeg ik bloedverlies. We wilden de verloskundige bellen, maar opeens lag het kindje al in de wc, het was zo klein en teer. We hebben het in de tuin begraven." Daisy gaat verder: "Ik was al snel weer zwanger, ik dacht dat ik het verlies wel een plekje had gegeven, maar nu ben ik ruim voorbij de 20 weken en ik kan me niet binden aan dit kindje. Ik heb nog helemaal geen kleertjes gekocht. Dat is toch niet normaal? Ik voel het ook niet bewegen, terwijl de verloskundige zegt dat het volop beweegt en op de echo zien we dat ook. Ik ben bang dat ik dit kindje tekort doe.”

Alle nieuwsberichten