Sterre meldt zich zo’n acht weken na haar bevalling bij mij. Wat een mooie thuisbevalling had moeten worden, eindigt in een ziekenhuisbevalling, waarbij de baby met de vacuümpomp ter wereld kwam. ‘’Weet je wat ik nou zo erg vindt’’, zegt Sterre met betraande ogen, ‘’dat ze Mees zo hard hebben afgedroogd. Ze tilden hem uit mijn buik en legden hem op mijn borst. Ik was helemaal overbluft. En daarna begonnen ze hem droog te wrijven. Dat arme kereltje. Net op de wereld en dan zo hard worden gewreven. Ik vind dat ik hem daartegen had moeten beschermen. Ik had daar echt wat over moeten zeggen tegen die verpleegkundige." 

Teleurstelling in jezelf komt vaak voor als eerst emotie na een heftige bevalling. Had ik maar harder geperst. Meer voorbereiding gedaan. Meer voor mezelf en ons kind opgekomen. Terwijl: een teleurstellende bevallingservaring vraagt vooral om het doorleven van verlies, verdriet in de situatie. Balen, jammeren, rouwen. Het is niet jouw schuld dat er een vacuümpomp nodig was.

En is het eigenlijk redelijk dat je van jezelf verwacht dat je op zo’n heftig en kwetsbaar moment, vlak na de geboorte, ook nog roept: ‘’Hee doe eens zachtjes met onze baby?’’ Je mag al blij zijn dat je op dat moment überhaupt nog een zinnig woord kan uitbrengen. 

Een teleurstellende ervaring vraagt doorleven van het verdriet.

Loyaliteit naar jezelf. Je hebt hard gewerkt en ontzettend je best gedaan. Daar gaat het in ons gesprek acht weken na de geboorte van Mees  over. “Mijn moeder gaf ook altijd overal zichzelf de schuld van’’, zegt Sterre. Ik knik. ‘’Dus dat is je voorbeeld.‘’ ‘’Ja’’, zegt Sterre ‘’en als ik dat niet verander gaat Mees straks hetzelfde doen.’’  Het is even stil. 



We maken een nieuwe afspraak voor een visualisatieoefening. Maar bij het weggaan zegt Sterre al: ‘’Ik ben opgelucht. Bevallen is gewoon heel hard werken en dat heb ik ook gedaan. Ik voel me nu al veel trotser dan daarnet.”