Op papier leek het een normale bevalling van een eerstbarende. Sowieso qua tijdspad en ook wat betreft uitkomst. Maar Janna heeft het heel anders ervaren. Ze heeft er bijna niet over gesproken, in de maanden na de komst van Job en tegen de tijd dat ze nadachten over een tweede diende de angst en soms paniek zich plotseling aan.

Het eerste gesprek wat we voerden ging eigenlijk over deze bevalling, wat haar zo raakte en wanneer ze zich zo machteloos voelde. Tussen de regels door werd wel duidelijk dat ze een hele hoge lat legt voor zichzelf. Ze vond het heel erg dat ze zoveel geluid had gemaakt tijdens de overgang van 8 cm naar volledige ontsluiting. Ze schaamde zich ook voor dat ze vrij lang bloot heeft gelegen. Ze kwam uit bad en ze had wel een handdoekje over, toen ze op bed ging persen, maar die gleed af en niemand vroeg haar of ze comfortabel lag. Ze was ineens gereduceerd tot een baringskanaal. Ik heb genoteerd dat haar “ergste plaatje” is dat ze bloot ligt, aam de rode trui van haar man trekt (om hulp te vragen als in; :”Zeg jij er eens iets van), terwijl de verloskundige haar streng aanspreekt (coacht om te persen).

Een week later komt ze terug om EMDR te doen. Het beeld wat ik opgeschreven had, bleek op dat moment iets anders: wel de rode trui, maar nu zag ze zich bloot liggen en in alle bochten wringen terwijl iedereen tegen haar riep. Dat was het naarste beeld.

Nare beelden van je bevalling kunnen je achtervolgen, maar deze kunnen ook veranderen . Lees hoe Sanne en Janna hierin samenwerken.

Na een aantal rondes EMDR werd de spanning echt minder, het laatste staartje duurde even en ik moest de neiging om haar stevig aan te moedigen onderdrukken, want ze bleef huilen en de wanhoop spatte van haar gezicht. Ik heb het even gestopt om haar toch te troosten, ook al doe je dat eigenlijk niet tijdens EMDR. Dit was nou net haar pure pijn. Zachtjes vertelde ik haar dat ze dapper bezig was en dat de tranen mogen en je toch sterk kunt zijn (was een overtuiging van haar dat dat niet zo was) Dat ik bij haar was en dat ze ten alle tijden zou mogen stoppen. Gelukkig voor mijn arm, brak ze door de laatste laag spanning heen en konden we de overtuiging “Ik ben sterk” implementeren in deze situatie.

De derde keer dat ze kwam, deden we een visualisatie oefening en bouwde ze voor zichzelf een mooi verhaal van een thuisbevalling, in bad, met zachte muziek en niemand die strenge dingen zei, alleen maar liefdevolle woorden. Met een brede glimlach ging ze naar huis.

Een klein jaar later beviel ze helaas al bij een termijn van 14 weken thuis. In alle rust. Ook de placenta kwam gewoon. En na nog een jaar werd haar gedroomde ontspannen badbevalling waarheid. En voor mij leuk, ik mocht daarbij zijn. Had toevallig dienst. Recent heeft ze weer een kindje gekregen op een mooie manier, waardoor de herinnering aan haar 1e bevalling nog kleiner wordt; wel blijft, maar zachter. Hoe fijn is dat?